Zgodnie z definicją słownikową przyjaźń to  serdeczne stosunki łączące ludzi, oparte na wzajemnej życzliwości. Jest to duchowa, emocjonalna i platoniczna więź, która bazuje na  zrozumieniu i wspólnych doświadczeniach.

Przyjaciel to często osoba, z którą spędzamy dużo czasu i dzielimy podobne zainteresowania. Z takim człowiekiem dobrze się rozumiemy i wzajemnie pomagamy sobie w trudnych chwilach. Przyjaciel może być do nas bardzo podobny w światopoglądzie, ale może swoją innością nas uzupełniać. To ktoś, kto budzi nasze zaufanie. Przyjaźń jest relacją bardzo ważną w życiu. Dzięki przyjaźni otwieramy się na nowe możliwości. Taka relacja buduje naszą osobowość. Pozwala odkrywać w sobie nowe cechy. Rada przyjaciela może być prawdziwym drogowskazem w życiu. Przyjaciel pociesza w smutkach, podziela też nasze radości. Czy taka idealna przyjaźń istnieje? Czy są to tylko wyobrażenia, które mogą źle wpłynąć na nasze relacje?

W tak ważnej więzi międzyludzkiej liczy się nie tylko czerpanie korzyści, ale przede wszystkim dawanie swojego czasu, angażowanie się w życie przyjaciela. Przecież tego też oczekujemy z drugiej strony. Należy robić to, czego sami byśmy chcieli doświadczyć od innych. Czy to oznacza, że skoro mój przyjaciel nie dzwoni do mnie przez dłuższy czas albo jeśli pokłócimy się, bo mamy inne zdanie na jakiś temat, to ta osoba przestaje już być serdecznym, prawdziwym przyjacielem? Oczywiście, że nie.

Myślę, że mając na myśli idealnego przyjaciela, zbyt często myślimy o sobie samym. To ktoś, kto do mnie dzwoni, interesuje się moim życiem albo jest zawsze do dyspozycji, kiedy ja mam problemy. Istotny wpływ na każdą relację ludzką mają  egoizm oraz nasz szacunek do drugiego człowieka. Jeśli postrzegamy drugą osobę jako kogoś, kto spełnia nasze zachcianki i wykorzystujemy ją dla swojej wygody, nie ma mowy o pozytywnej więzi. Często mamy też tendencje do wyolbrzymiania wad przyjaciela, a umniejszania jego zalet, co osłabia więzi.

Przecież przyjaciel to też zwykły człowiek, który ma swoje zmartwienia i swoje radości. Tak samo jak ja potrzebuje od kogoś czasu, poświęcenia czy wsparcia. Zapominamy o tym, że sami nie jesteśmy idealni, mamy swoje wady. Nie możemy wymagać od innych czegoś, co dla nas jest niemożliwe do osiągnięcia. W mojej opinii przyjaźń bardziej polega na akceptacji drugiej osoby i poświęcaniu siebie niż na stawianiu oczekiwań i wymagań. Z mojego doświadczenia wynika, że o przyjaźń trzeba walczyć i dbać. Tak jak relacje w rodzinie buduje się latami, tak i przyjaźń tworzy się w długim procesie. Myślę, że idealna przyjaźń jest wtedy, kiedy ktoś potrafi słuchać, poświęcać swój czas dla mnie, angażować się w moje życie. Jednakże gdy tego zabraknie, nie oznacza to, że przyjaźń się już skończyła. Najczęściej to teraz druga strona potrzebuje tego wsparcia, zaangażowania czy wysłuchania.

Czasem przez drobne nieporozumienia czy fałszywe oczekiwania wobec innych psujemy nasze relacje przyjacielskie. Moim zdaniem nie warto. Często umiejętność wybaczenia czy postawienia się w sytuacji przyjaciela pomoże nam przetrwać trudny czas i znaleźć ponownie wspólną drogę. Szczera rozmowa zawsze jest w tym pomocna. W przyjaźni musimy być czujni i wrażliwi na problemy innych. Empatia jest tu wysoce wymaganą cechą. Co ciekawe, ciężko jest, kiedy nasz przyjaciel ma takie wady jak my.  Razi nas to i wyjątkowo mocno przeszkadza. Warto więc wsłuchiwać się w potrzeby przyjaciela i budować taką relację na ofiarowaniu siebie. Nie można traktować ludzi interesownie, bo to zawsze skończy się zawodem.

„Najlepsi przyjaciele – bez względu na to, jacy są albo jak bardzo nas ranią – i tak nimi zawsze będą. Nikt nie jest doskonały. Błędy przyjaciół są do wybaczenia; to właśnie sprawia, że przyjaźń jest prawdziwa” – Jessica Ann Redmerski.